Op een tijdstip dat de meeste jonge en oude menselijke bewoners van de vintage camping in het bos aan de duinrand nog in diepe slaap lijken, is het al spitsuur. De zon is net opgekomen.
Helder zacht ochtendlicht schijnt door flarden ochtendmist heen op de bomen, bloemen, tentjes en caravans.
Wanneer ik de caravan uitstap waait een frisse windvlaag tegen mijn spijkerbroek. Ik zie een eekhoorn met lichte tred van dennenboom naar dennenboom springen. Langs mijn benen hupst een konijntje door het natte gras voorbij. Bijna stap ik op een kleine, donkergroene pad.
Het vogelgezang om mij heen klinkt chaotisch, een rommelig geheel van luide klanken waarin de ene vogel dwars door de andere vogel heenzingt. Ik ruik de geur van natte aarde en voel de dauw op mijn blote voeten.
Dit is een van mijn favoriete momenten van de dag. Ik heb de wereld een beetje voor mijzelf. En kan het ritme van de natuur voelen. Dat natuurlijke ritme dat ook ons ritme is.
Later op de dag, wanneer het licht feller is en ik wordt meegezogen in de dagelijkse drukke bezigheden van het moderne leven, probeer ik regelmatig even terug te keren naar dit natuurlijke ritme.
Even de wind, de zon of de regen op mijn gezicht te voelen. Te luisteren of er ergens een vogel zingt. Een moment echt te vertragen.
Want het is er altijd.
De natuurlijke polsslag van het leven, die de onnatuurlijke ritmes overstijgt. Gewoon omdat het veel en veel sterker is.
Geniet van deze mooie nazomerdag!
Liefs, Marjolein
stillnessnature.nl 